1969. Op de universiteitscampussen heersen peace and love, maar in Washington hebben de politici andere zorgen. Door ons te verbieden het noorden te gaan bombarderen rekken ze de oorlog nodeloos lang, met steeds hogere aantallen slachtoffers tot gevolg. Elke avond zien vaders en moeders de vele bodybags die in de vliegtuigen worden geladen, voor een horizontale terugreis naar huis.
Elke dag verwacht ik aan mijn eind te komen in een vuurzee boven de dichte, stinkende jungle, zonder dat het ook maar ergens toe dient. Ze praten erop los, politici, media, voorstanders van de oorlog en van de vrede, maar ik hoor ze al lang niet meer. Ik hoor zelfs het eindeloze geraas van de helikopters niet meer, ik merk amper nog de raketsalvo’s op die op onze basis afgevuurd worden. Geen enkel redelijk mens wil leven op een zandstrook als Chu Lai, gekneld tussen de zee en de bergen.
Wij bieden je de mogelijkheid om op de hoogte gehouden te worden bij het verschijnen van nieuwe, of door je gezocht uitgaven. Je dient hiervoor ingelogd te zijn.